Ότι κάποτε πρέπει να νοικοκυρευτούμε σαν κράτος είναι μια ρήση που την λένε όλοι και συμφωνούν οι περισσότεροι. Το θέμα είναι πως όποια φορά το ελληνικό κράτος προσπαθεί να νοικοκυρέψει κάτι το κάνει τόσο πρόχειρα και τόσο λαθεμένα που πάλι όλοι λένε καλύτερα να μην το έκανε ποτέ. Ταλαιπωρία, πολλά χρήματα στα παράβολα και στα γραφεία που αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις, οπότε γίνεται σε όλους οφθαλμοφανές ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν έγινε για κανένα είδος νοικοκύρεμα παρά μόνο για εισπρακτικούς λόγους.
Ας έρθουμε στην περίπτωση των δασικών χαρτών. Και ειδικότερα στην περίπτωση της Στενής. Ένα χωριό που δεν υπάρχουν συμβόλαια αγοράς (χοτζέτια) από τους τούρκους όπως στην υπόλοιπη Εύβοια και όλες οι μεταβιβάσεις που γίνονται από την απελευθέρωση και μετά είναι όλες δια λόγου. Οι περιπτώσεις να υπάρχουν συμβόλαια ή οποιοδήποτε είδος εγγράφων είναι ελάχιστες. Αφορούν κάποια προικοσύμφωνα, κληρονομιές και κάποιες ελάχιστες αγοραπωλησίες.
Τα χωράφια της Στενής ήταν πάντα καλλιεργούμενα και ποτέ δασικά. Οι ανάγκες για διατροφή ήταν τόσο μεγάλες που ακόμα και τις πλαγιές δεν τις άφηναν ακαλλιέργητες. Ακόμα και εκεί που δεν πήγαινα ζώα τα καλλιεργούσαν με την τσάπα. Ποτέ δεν άφηναν ούτε σπιθαμή γης ακαλλιέργητη. Τα δένδρα που υπήρχαν στις άκρες των χωραφιών ήταν όλα ήμερα και ποτέ άγρια. Πολυτέλεια για οπουδήποτε είδους φυτών μόνο για καλλωπισμό δεν υπήρχε.
Και τώρα τι γίνεται;
Παρουσιάζουν αεροφωτογραφίες λίγο μετά τον πόλεμο του 1947 και καλείσαι να αποδείξεις ότι τα δένδρα που φαίνονται στις χαμηλής ανάλυσης φωτογραφίες δεν είναι άγρια. Για να αποδείξεις όμως το προφανές πρέπει να πληρώσεις. Τα παράβολα τα οποία είναι αρκετά τσουχτερά αλλά χρειάζεσαι και ένα από τα γραφεία που αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις για να υποβάλουν την ένσταση. Κι αν δεν έχεις τα χρήματα τι γίνεται; Τίποτα απλώς το χωράφι σου γίνεται δασικό!
