Το πανηγύρι της Αναστασας στο Σκουντερι

 

Σήμερα πήγαμε στο πανηγύρι της Αναστασας στο Σκουντερι. Δεν υπήρχε χρονιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι και το τέλος των λυκειακών μου χρονων, που να μην πηγαίναμε σε αυτό το πανηγύρι.

Γιορτάζει το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, το ένα από τα τρία εκκλησάκια που βρίσκονται γύρω από τον μισογκρεμισμένο πύργο, αλλά έχει επικρατήσει σαν πανηγύρι της Αναστασας.

Παίρναμε κουρελουδες και παλιές κουβέρτες από το σπίτι και μετά την εκκλησία, τις στρωναμε και καθόμασταν καταγής.

Τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογενειας - της παρέας, θυμάμαι, έπαιρναν μαζί τους, κοντά σκαμνακια τα οποία τα έφτιαχνε ο θείος ο Βαγγέλης ο Βλάχος, ήταν φίλος καρδιακός του πατέρα μου,

Ανθεβάγγελο τον έλεγαν στο χωριό.

Έστρωνε η μάνα μου ένα τραπεζοντηλο στη μέση και απλωναμε πάνω όλα τα καλούδια.

Τα κόκκινα αβγά ήταν το πιο σημαντικό είδος.

Μου θύμισε η μάνα μου χθες, ότι το φαγοπότι ξεκινούσε πάντα με τσούγκρισμα των κόκκινων αβγών και ανταλλαγή ευχών.

Κρασάκι επίσης, υπήρχε πάντα.

Είχε η γιαγιά η Φώτω μια νταμιτζάνα γυάλινη, η οποία γύρω της είχε ψάθινη επένδυση και έβαζαν μέσα το κοκκινέλι, πόσο μου άρεσε αυτή η ψάθινη νταμιτζάνα!

Για πλαστικά ούτε λόγος, εμαγιέ κούπες, τις οποίες τσουγκριζαν κάθε λίγο και λιγάκι στον αέρα και για πιάτα, πήλινα τσουκάλια, αυτά που χρησιμοποιούσαν για να βάλουν τα πρόβεια γιαούρτια.

Τα φαγητά και όλο τον εξοπλισμό τον μεταφέραμε με τα ταγαρια. Τα καλά ταγαρια, με τα ωραία σχέδια και τα έντονα τα χρώματα, όχι με τα ασπρόμαυρα σακούλια τα οποία ήταν για καθημερινή χρήση και συνήθως ταλαιπωρημένα από την συχνή χρήση σε χωράφια και φυλαγμα προβάτων, αφού εκεί μετέφεραν συνήθως το ψωμοτυρι ή τις ελιές και το νεράκι.

Η γιαγιά η Φώτω, ζυμωνε την Παραμονή το πρωί ένα τεράστιο καρβέλι, ψωμί επίτηδες φτιαγμένο για το πανηγύρι, το οποίο το κενταγε με μαεστρία με τα πιρουνια και εβαζε στο κέντρο και σε τέσσερα σημεία του καρβελιου, καρύδια. Έργο τέχνης ήταν. Επίσης τα τηγανοψωματα και τα καλοποδια(τυροπιτάρια) δεν έλειπαν ποτέ.

Δεν ψηναμε εκεί, συνήθως παίρναμε μαζί μας ολόκληρη την μεγάλη κατσαρόλα, με φαγητό μαγειρεμένο από το σπίτι. Η κατσαρόλα συνήθως περιείχε κρέας κοκκινιστό με χυλοπίτες. Αν και Παρασκευή πάντα, ακόμη και οι μεγαλύτεροι της παρέας δεν νηστευαν αυτή την ημέρα.

Αν είχαμε φάει τα κόκκινα αβγά, που έβαφε η μάνα μου τη Μεγάλη Πέμπτη (που συνήθως τα είχαμε φάει) την παραμονή της Αναστασας ξαναέβαφε φρέσκα αβγά.

Σήμερα το πρωί όταν έφευγα για το πανηγύρι μου είπε με στόμφο: "Κόκκινα αβγά δε θα πάρεις; Πως θα πας στο πανηγύρι;"

ΕΛΕΝΗ ΜΗΤΑΚΗ