Το αρνάκι στη φωτογραφίας γεννήθηκε το βράδυ 8 Δεκεμβρίου 2025. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το πρωί της ενάτης Δεκεμβρίου, όπου ο πατέρας μου το βοηθά να πιει γάλα. Στις 10 Δεκεμβρίου η μαμά και το κοριτσάκι της θανατώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα ζώα μας.
Δεν θα μιλήσω για τη διαδικασία και την ψυχολογική μας κατάσταση. Δεν θα μιλήσω για τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής που χάθηκε εξ ολοκλήρου μέσα σε λίγες ώρες. Δεν θα μιλήσω για τα δάκρυα των γονιών μου, που είδαν όλα όσα πάλευαν για να μας μεγαλώσουν μια ζωή να εξαφανίζονται, γιατί τα σκούπισα και τους είπα ότι μεγαλώνοντας με τα ζωντανά ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να είχα στη ζωή μου και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι.
Θέλω να πω πολλά -ίσως σε κάποιο άλλο ποστ- για τις προκλήσεις μας και όλα όσα καταφέραμε τελικά, αλλά θα βγει πολύ μεγάλο και ίσως κουράσει. Θέλω να αναφερθώ, όμως, οπωσδήποτε σε σκληρά λόγια που ακούστηκαν για κάτι που έντιμα παλέψαμε μια ολόκληρη ζωή:
Υπάρχει μια μικρή διαφορά ανάμεσα στις λέξεις κτηνοτρόφος και βοσκός. Πολύ ωραία λέξη επίσης είναι ο "τσέλιγκας" που χρησιμοποιείται κυρίως πιο ανεπίσημα από βοσκούς μεταξύ τους για να χαρακτηρίσουν κάποιον ο οποίος είναι άξιος να κρατήσει ένα κοπάδι. Ο μπαμπάς μου ήταν κτηνοτρόφος, τσέλιγκας όμως θα είναι μια ολόκληρη ζωή. Τα πρόβατά μας δεν ήταν άλλη μια μονάδα γαλακτοπαραγωγής και κρεατοπαραγωγής, ήμασταν διατηρητές μιας φυλής και πάντα είχαμε πρώτο στόχο την ευζωία του κοπαδιού.
Δεν ταΐσαμε ποτέ τροφές από το εμπόριο, τα πρόβατα ζούσαν με τη βοσκή και τα χωράφια μας τα οποία σπέρναμε με βιολογικά προϊόντα. Ήμασταν μετακινούμενοι, το καλοκαίρι τα πρόβατα πήγαιναν στα βουνά και τον χειμώνα γυρνούσαμε στο Μικρό Μοναστήρι. Οι εγκαταστάσεις μας είναι με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές, ελέγχους και σφραγίδες από τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Τα πρόβατά μας δεν γίνεται να ήταν σταβλισμένα γι' αυτό και ο πατέρας μου έχτισε μόνος του πολύ ανοιχτά μαντριά, με περιφράξεις, φυσικά, για να νιώθουν ότι είναι πάντα στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι μαντρωμένα. Τον χειμώνα, που έκανε κρύο και τα κλείναμε μέσα, βέλαζαν και έβγαιναν έξω. Δεν αρμέξαμε ποτέ με αρμεχτικές μηχανές, γιατί ο μπαμπάς άκουσε ότι οι μηχανές ανοίγουν πολύ το μαστάρι της προβατίνας και μπορεί να μπουν μικρόβια. Το περισσότερο γάλα πάντα το έπιναν τα αρνάκια τους και το υπόλοιπο το αρμέγαμε με τα χέρια, κάθε μέρα, επί ώρες.
Αυτά είναι μερικά από όσα κάναμε ως διατηρητές της φυλής ρουμλουκίου αλλά υπάρχουν και άλλα πολλά. Κλείνοντας, θα αναφερθώ και στη φυλή η οποία μετά από τόσα χρόνια ΞΑΦΝΙΚΑ παύει να υφίσταται επειδή, μάλλον, δεν εξυπηρετεί συμφέροντα. Η φυλή υπάρχει, ή μάλλον υπήρχε, και είχε αναγνωριστεί από τους αρμόδιους φορείς σύμφωνα με οδηγίες του υπουργείου. Αν τώρα το αρνείται, το υπουργείο αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτά είχα να πω.
Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν.Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά.
Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ποτέ εκεί, είπε με λυγμό "προβατίνες μου υπερήφανες" και έφυγε τελείως από το χωριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.