σημείωμα του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΥΛΟΥ
Η έρευνα της μεταβυζαντινής τέχνης δεν έχει κλείσει ούτε έναν αιώνα ζωής στον τόπο μας, μάλιστα για κάποιους κλάδους της βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα. Κι όπως σημειώνει ο Δημ. Τριανταφυλλόπουλος «αν όμως το μέχρι σήμερα γνωστό υλικό -απειροελάχιστο σε σχέση με το αδημοσίευτο- δεν μας παραπλανά, μπορούμε (...) να χρησιμοποιήσουμε την ευαγγελική παρομοίωση και τον συνοπτικό ορισμό του Nicolai Jorga [χαρακτηρίζοντας τη μετά την Άλωση εποχή ως "Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο" (Byzance après Byzance ), εννοούσε ότι η μεταβυζαντινή εποχή φέρει έκτυπη τη σφραγίδα του Βυζαντίου, είναι ο άμεσος της απόγονος], διότι, πράγματι παράδοση και ανανέωση, μορφή και περιεχόμενο, βρίσκονται αδιάκοπα σε μία διαλεκτική σχέση μεταξύ τους, με καθοριστικό στίγμα τη βαριά κληρονομιά του ελληνορθόδοξου Βυζαντίου. Και τούτο είναι ίσως το πιο σαγηνευτικό γνώρισμα μιας τέχνης, ταπεινής μεν, αλλά με ύφος.» (Από το Βυζάντιο στο Μετά Βυζάντιο: Οίνος παλαιός εις ασκούς καινούς - και αντίστροφα, Αθήνα (Ίδρυμα Γουλανδρή – Χόρν) 1993, σ. 26-27).
Γεγονός είναι πως οι περισσότεροι ναοί της Μεταβυζαντινής εποχής είναι "σιωπηλοί" -απλοί και λιτοί-μικρών διαστάσεων και με φτωχικό εξωτερικό διάκοσμο, αλλά με ωραιότατες τοιχογραφίες. Τα ταπεινά αυτά μνημεία, κτίσματα χαλεπών χρόνων, έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία της Χριστιανικής Τέχνης. Είναι έργα φτώχειας και μόχθου προσευχομένων ανθρώπων.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΥΒΟΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.