Του Γιάννη Γιαννούκου
Ο Καλαμάρας Δημήτριος, διατηρούσε μπακάλικο και καφενείο, ενώ στο ίδιο μέρος είχε παράλληλα και ραφτάδικο (έραβε πατατούκες, πανωβράκια και άλλα ρούχα της εποχής).
Την ίδια δουλειά συνέχισε και ο γιος του Χαράλαμπος. Ο Χαράλαμπος επίσης, ασκούσε και το επάγγελμα του πεταλωτή.
Στο ίδιο μέρος μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε καφενείο, ιδιοκτησίας του εγγονού του Δημητρίου Καλαμαρά.
Ράφτης (φραγκοράφτης) ήταν και ο Ντούρμας Νικόλαος του Αναστασίου, στο κτίριο που σήμερα είναι ιδιοκτησία Παύλου Γιαλού.
Σ.Ε. Φραγκοράφτες αποκαλούσαν αυτούς που έραβαν κοστούμια, παντελόνια κ.λ.π.. Όχι δηλαδή πατατούκες, πανωβράκια κ.α.. Η ονομασία προήλθε, γιατί αυτά τα ρούχα τα φορούσαν οι ευρωπαίοι (Φράγκοι).
Η Αθηνά Κοντούλα διατηρούσε καφενείο και στον ίδιο χώρο, ο σύζυγος της Κωνσταντίνος Γιαμάς, είχε τσαγκαράδικο. Σήμερα είναι ιδιοκτησία Παναγιώτας Γιαμά-Βλάχου.
Εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αθανασίου Βλάχου (δίπλα στου Κοντούλα), διατηρούσε καφενείο και τσαγκαράδικο ο Γεώργιος Βλάχος ή Φορτούνας.
Στο ίδιο κτίριο, όταν έφυγε ο Φορτούνας άνοιξε μαραγκούδικο ο Ταξιάρχης Μυλωνάς.
Μαραγκούδικο είχε και ο Λουπάκης Δημήτριος, εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αντωνίου Κρητικού.
Ο Μιχάλης Κατσανάς και ο αδελφός του Λάμπρος, είχαν τενεκετζίδικο (λυχνάρια, φανάρια, ροϊά, δοχεία για ρετσίνι κ.α.). Παράλληλα είχαν καφενείο και μπακάλικο. Σήμερα το κτίριο είναι ιδιοκτησία του Αναστάσιου Γιαννούκου(Σκάσα).
Πλεκτομηχανή που έπλεκε φανέλες είχε η Αθηνά Αγα. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία του Γιώργου (αδελφός Αθηνάς) και του Δημητρίου (γιος Αθηνάς).
Ο Κατσαρής Δημήτριος ήταν σιδεράς. Έφτιαχνε υνιά, τσαπιά, τσεκούρια κ.α.. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία της Μαρίκας Θεοδώρου.
Ο Σουλτάνης Βασίλειος (Βασλαράς) είχε καφενείο. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία του γιου του Χαράλαμπου Σουλτάνη. Δίπλα δε από το καφενείο, προς το ποτάμι, είχε και ασβεστοκάμινο.
Ο Ευάγγελος και ο Απόστολος Κυράνας, διατηρούσαν καφενείο, μπακάλικο και τσαγκαράδικο. Εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αθανασίου Κυράνα (Κανάρη).
Ο Ντούρμας Αναστάσιος (Μαγκούτας) είχε καφενείο. Ο γιος του Σπύρος είχε ραφείο και ο άλλος γιος του ο Γρηγόρης είχε τσαγκαράδικο. Το κτίριο σήμερα είναι ιδιοκτησία της Βενετσιάνος (Τσάνας) Ντούρμα (σύζυγος Γρηγόρη Ντούρμα).
Η Καλαμαρά Ελένη του Χρήστου ήταν ράφτρα. Έραβε υφαντά, φουστάνια, μπόλκες κ.α.. Ιδιοκτησία του κτιρίου σήμερα, Παναγιώτας Καλαμαρά (αδελφής).
Καφενείο και κουρείο διατηρούσε ο Αναστάσιος Βλάχος. Ιδιοκτησία σήμερα, Νικολάου Γιαλού του Ταξιάρχη.
Ο Αθανάσιος Αγγελάκης, έκανε εμπόριο, συγκεντρώνοντας από τους κατοίκους καρπούς, λάδια, αυγά, τομάρια (δέρματα) και τα πουλούσε στη Χαλκίδα και αλλού. Οι κόρη του Μαρία είχε πλεκτομηχανή και η άλλη του κόρη Στέλλα ήταν μοδίστρα. Ιδιοκτησία Χριστίνας και Νάνσυ Αγγελάκη.
Ο Δημήτρης Ντούρμας (Μαντάς) είχε κάνει το επάγγελμα του στιλβωτή (λούστρος), για δύο-τρία χρόνια, όταν ήταν περίπου 15 ετών και γυρνούσε με το κασελάκι του στη Στενή αλλά και στα πανηγύρια της περιοχής. Σκοπός του ήταν να εξοικονομήσει τα έξοδα για το σχολείο.
Καφενείο είχε και ο Μωραΐτης (δεν γνωρίζουμε το μικρό του όνομα) και κατά πάσαν πιθανότητα ήταν το πρώτο καφενείο που λειτούργησε στην Κάτω Στενή. Η ύπαρξη του ονόματος Μοραΐτη στην Κάτω Στενή ίσως μπορεί να επιβεβαιωθεί και από την τοποθεσία «στου Μοραΐτη» που βρίσκεται μεταξύ Βούνων και Παλιάλωνα. Αλλοι λένε ότι το όνομα Μοραΐτης δεν ήταν το κανονικό, αλλά τον φώναζαν έτσι επειδή καταγόταν από την Πελοπόννησο. Υπήρχε και ένα καμίνι (το καμίνι του Μοραΐτη) στην Κάτω Στενή, δίπλα από το σπίτι του Θανάση Μάκρη.
Η Σωτήρω Κυράνα-Γιαμά είχε πλεκτομηχανή.
Πλεκτομηχανή είχε και η Παρασκευή Μπεληγιάννη (Κολοτόπη), εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Μαρίας Γαγαλή.
Ο Σιμιτζής Δημήτριος (Τακουνάκιας) διατηρούσε τσαγκαράδικο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το σπίτι των κληρονόμων Αγγελή Καμαριώτη (Αγγελέτου).
Ο Παύλος Γιαλός ήταν Σαμαράς. Το σαμαράδικο το είχε εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του αδελφού του Γεωργίου Γιαλού.
Πεταλωτής ήταν ο Κρητικός Νικόλαος (Βασιλιάς).
Ο Ντουμάνης Κωνσταντίνος (Κατσαμπέκης), είχε κουρείο, εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του γιου του, Αθανασίου Ντουμάνη.
Ο Χαράλαμπος Κυράνας (Χαραλαμάκης) διατηρούσε μπακάλικο και καφενείο. Στον ίδιο χώρο συνέχισε ο γιος του Ιωάννης την ίδια δουλειά, ενώ ο άλλος γιος, ο Δημήτρης είχε στο ίδιο μέρος ραφτάδικο (Φραγκοράφτης). Σήμερα στον ίδιο χώρο λειτουργεί Σούπερ-Μάρκετ υπό τη διεύθυνση του εγγονού του Κώστα Κυράνα. Επίσης ο Χαράλαμπος Κυράνας διέθετε αυτοκίνητο για την μεταφορά εμπορευμάτων και επιβατών.
Αυτοκίνητα επίσης διέθεταν για λίγο χρονικό διάστημα και οι Ιωάννης Καλαμάρας με τον Ταξιάρχη Γιαλό, συνεταιρικά, καθώς και ο Ευάγγελος Λέων. Η συγκοινωνία τότε με την Χαλκίδα, γινόταν μέσω Βούνων, Γιδών, Πωλητήρας και Πέι.
Τα αδέλφια, Αθανάσιος Βλάχος, Κωνσταντίνος Βλάχος και Δημήτριος Βλάχος (Ζορμπαλήδες) είχαν καμίνι και έφτιαχναν κανάτια, εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Ιωάννη Βλάχου.
Ο Γιαννούκος Ιωάννης (Γιαννακίτσας) είχε κάρο και έκανε μεταφορές από Χαλκίδα, εφοδιάζοντας τα μαγαζιά, αλλά και εκτελώντας διάφορες άλλες υπηρεσίες. Τότε με το κάρο η απόσταση ήταν 6 περίπου ώρες.
Αφήσαμε για μια επόμενη φορά τα επαγγέλματα των Μυλωνάδων, τα λιοτρίβια, τους χτίστες και άλλους.
Σίγουρα όμως και απ' τα επαγγέλματα που αναφέρουμε, μας λείπουν πολλά. Γι' αυτό βοηθήστε μας και σεις οι αναγνώστες από την Κάτω Στενή, δίνοντας μας πληροφορίες, ώστε να επανέλθουμε.
Διρφυακά Νέα
Απρίλιος 2006
Ο Καλαμάρας Δημήτριος, διατηρούσε μπακάλικο και καφενείο, ενώ στο ίδιο μέρος είχε παράλληλα και ραφτάδικο (έραβε πατατούκες, πανωβράκια και άλλα ρούχα της εποχής).
Την ίδια δουλειά συνέχισε και ο γιος του Χαράλαμπος. Ο Χαράλαμπος επίσης, ασκούσε και το επάγγελμα του πεταλωτή.
Στο ίδιο μέρος μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε καφενείο, ιδιοκτησίας του εγγονού του Δημητρίου Καλαμαρά.
Ράφτης (φραγκοράφτης) ήταν και ο Ντούρμας Νικόλαος του Αναστασίου, στο κτίριο που σήμερα είναι ιδιοκτησία Παύλου Γιαλού.
Σ.Ε. Φραγκοράφτες αποκαλούσαν αυτούς που έραβαν κοστούμια, παντελόνια κ.λ.π.. Όχι δηλαδή πατατούκες, πανωβράκια κ.α.. Η ονομασία προήλθε, γιατί αυτά τα ρούχα τα φορούσαν οι ευρωπαίοι (Φράγκοι).
Η Αθηνά Κοντούλα διατηρούσε καφενείο και στον ίδιο χώρο, ο σύζυγος της Κωνσταντίνος Γιαμάς, είχε τσαγκαράδικο. Σήμερα είναι ιδιοκτησία Παναγιώτας Γιαμά-Βλάχου.
Εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αθανασίου Βλάχου (δίπλα στου Κοντούλα), διατηρούσε καφενείο και τσαγκαράδικο ο Γεώργιος Βλάχος ή Φορτούνας.
Στο ίδιο κτίριο, όταν έφυγε ο Φορτούνας άνοιξε μαραγκούδικο ο Ταξιάρχης Μυλωνάς.
Μαραγκούδικο είχε και ο Λουπάκης Δημήτριος, εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αντωνίου Κρητικού.
Ο Μιχάλης Κατσανάς και ο αδελφός του Λάμπρος, είχαν τενεκετζίδικο (λυχνάρια, φανάρια, ροϊά, δοχεία για ρετσίνι κ.α.). Παράλληλα είχαν καφενείο και μπακάλικο. Σήμερα το κτίριο είναι ιδιοκτησία του Αναστάσιου Γιαννούκου(Σκάσα).
Πλεκτομηχανή που έπλεκε φανέλες είχε η Αθηνά Αγα. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία του Γιώργου (αδελφός Αθηνάς) και του Δημητρίου (γιος Αθηνάς).
Ο Κατσαρής Δημήτριος ήταν σιδεράς. Έφτιαχνε υνιά, τσαπιά, τσεκούρια κ.α.. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία της Μαρίκας Θεοδώρου.
Ο Σουλτάνης Βασίλειος (Βασλαράς) είχε καφενείο. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία του γιου του Χαράλαμπου Σουλτάνη. Δίπλα δε από το καφενείο, προς το ποτάμι, είχε και ασβεστοκάμινο.
Ο Ευάγγελος και ο Απόστολος Κυράνας, διατηρούσαν καφενείο, μπακάλικο και τσαγκαράδικο. Εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Αθανασίου Κυράνα (Κανάρη).
Ο Ντούρμας Αναστάσιος (Μαγκούτας) είχε καφενείο. Ο γιος του Σπύρος είχε ραφείο και ο άλλος γιος του ο Γρηγόρης είχε τσαγκαράδικο. Το κτίριο σήμερα είναι ιδιοκτησία της Βενετσιάνος (Τσάνας) Ντούρμα (σύζυγος Γρηγόρη Ντούρμα).
Η Καλαμαρά Ελένη του Χρήστου ήταν ράφτρα. Έραβε υφαντά, φουστάνια, μπόλκες κ.α.. Ιδιοκτησία του κτιρίου σήμερα, Παναγιώτας Καλαμαρά (αδελφής).
Καφενείο και κουρείο διατηρούσε ο Αναστάσιος Βλάχος. Ιδιοκτησία σήμερα, Νικολάου Γιαλού του Ταξιάρχη.
Ο Αθανάσιος Αγγελάκης, έκανε εμπόριο, συγκεντρώνοντας από τους κατοίκους καρπούς, λάδια, αυγά, τομάρια (δέρματα) και τα πουλούσε στη Χαλκίδα και αλλού. Οι κόρη του Μαρία είχε πλεκτομηχανή και η άλλη του κόρη Στέλλα ήταν μοδίστρα. Ιδιοκτησία Χριστίνας και Νάνσυ Αγγελάκη.
Ο Δημήτρης Ντούρμας (Μαντάς) είχε κάνει το επάγγελμα του στιλβωτή (λούστρος), για δύο-τρία χρόνια, όταν ήταν περίπου 15 ετών και γυρνούσε με το κασελάκι του στη Στενή αλλά και στα πανηγύρια της περιοχής. Σκοπός του ήταν να εξοικονομήσει τα έξοδα για το σχολείο.
Καφενείο είχε και ο Μωραΐτης (δεν γνωρίζουμε το μικρό του όνομα) και κατά πάσαν πιθανότητα ήταν το πρώτο καφενείο που λειτούργησε στην Κάτω Στενή. Η ύπαρξη του ονόματος Μοραΐτη στην Κάτω Στενή ίσως μπορεί να επιβεβαιωθεί και από την τοποθεσία «στου Μοραΐτη» που βρίσκεται μεταξύ Βούνων και Παλιάλωνα. Αλλοι λένε ότι το όνομα Μοραΐτης δεν ήταν το κανονικό, αλλά τον φώναζαν έτσι επειδή καταγόταν από την Πελοπόννησο. Υπήρχε και ένα καμίνι (το καμίνι του Μοραΐτη) στην Κάτω Στενή, δίπλα από το σπίτι του Θανάση Μάκρη.
Η Σωτήρω Κυράνα-Γιαμά είχε πλεκτομηχανή.
Πλεκτομηχανή είχε και η Παρασκευή Μπεληγιάννη (Κολοτόπη), εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Μαρίας Γαγαλή.
Ο Σιμιτζής Δημήτριος (Τακουνάκιας) διατηρούσε τσαγκαράδικο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το σπίτι των κληρονόμων Αγγελή Καμαριώτη (Αγγελέτου).
Ο Παύλος Γιαλός ήταν Σαμαράς. Το σαμαράδικο το είχε εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του αδελφού του Γεωργίου Γιαλού.
Πεταλωτής ήταν ο Κρητικός Νικόλαος (Βασιλιάς).
Ο Ντουμάνης Κωνσταντίνος (Κατσαμπέκης), είχε κουρείο, εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του γιου του, Αθανασίου Ντουμάνη.
Ο Χαράλαμπος Κυράνας (Χαραλαμάκης) διατηρούσε μπακάλικο και καφενείο. Στον ίδιο χώρο συνέχισε ο γιος του Ιωάννης την ίδια δουλειά, ενώ ο άλλος γιος, ο Δημήτρης είχε στο ίδιο μέρος ραφτάδικο (Φραγκοράφτης). Σήμερα στον ίδιο χώρο λειτουργεί Σούπερ-Μάρκετ υπό τη διεύθυνση του εγγονού του Κώστα Κυράνα. Επίσης ο Χαράλαμπος Κυράνας διέθετε αυτοκίνητο για την μεταφορά εμπορευμάτων και επιβατών.
Αυτοκίνητα επίσης διέθεταν για λίγο χρονικό διάστημα και οι Ιωάννης Καλαμάρας με τον Ταξιάρχη Γιαλό, συνεταιρικά, καθώς και ο Ευάγγελος Λέων. Η συγκοινωνία τότε με την Χαλκίδα, γινόταν μέσω Βούνων, Γιδών, Πωλητήρας και Πέι.
Τα αδέλφια, Αθανάσιος Βλάχος, Κωνσταντίνος Βλάχος και Δημήτριος Βλάχος (Ζορμπαλήδες) είχαν καμίνι και έφτιαχναν κανάτια, εκεί που σήμερα είναι ιδιοκτησία Ιωάννη Βλάχου.
Ο Γιαννούκος Ιωάννης (Γιαννακίτσας) είχε κάρο και έκανε μεταφορές από Χαλκίδα, εφοδιάζοντας τα μαγαζιά, αλλά και εκτελώντας διάφορες άλλες υπηρεσίες. Τότε με το κάρο η απόσταση ήταν 6 περίπου ώρες.
Αφήσαμε για μια επόμενη φορά τα επαγγέλματα των Μυλωνάδων, τα λιοτρίβια, τους χτίστες και άλλους.
Σίγουρα όμως και απ' τα επαγγέλματα που αναφέρουμε, μας λείπουν πολλά. Γι' αυτό βοηθήστε μας και σεις οι αναγνώστες από την Κάτω Στενή, δίνοντας μας πληροφορίες, ώστε να επανέλθουμε.
Διρφυακά Νέα
Απρίλιος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.