Ανελέητη καταστροφή του ευβοϊκού τοπίου

Σημαντική είναι η παρέμβαση του πρ. καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας  Πανεπιστημίου Κύπρου,Δημήτρη Δ. Τριανταφυλλόπουλου για την καταστροφή του περιβάλλοντος στην Εύβοια.

Ο καθηγητής σε ένα μακροσκελές κείμενο στην ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΥΒΟΙΑ , φυλ.852, αναλύει διεξοδικά και με πολλές λεπτομέρειες την μη αναστρέψιμη καταστροφή.

Εμείς θα αντιγράψουμε την εισαγωγή  του κειμένου:

Δεν είναι εύκολο να πολεμάς για το αυτονόητο,ιδιαίτερα σε περίοδο που η οικονομική κρίση  απειλεί να παρασύρει τα πάντα στη δίνη της! Όμως, η φύση μας χαρίστηκε άπαξ και κάθε καταστροφή της  είναι αμετάκλητη το βλέπουμε καθημερινά.Η Εύβοια διαθέτει μια φύση
εξαιρετικού κάλους και ποικιλίας αλλά και την κατάρα της άσπλαχνης καταστροφής της συνεχώς επί δεκαετίες.Υπό το προκάλυμμα μιας απουπρόθετης   "προόδου",σακατεύεται καθημερινά απο το κράτος και ιδιώτες υπενθυμίζουμε την τραγική αλλοίωση της ομηρικής Αυλίδας και του πανάρχαιου Ληλάντιου πεδίου,την ασυδοσία των μεταλλευτικών εταιριών,τη θλιβερή εικόνα τη Χαλκίδας.Δεν έχουν τελειωμό τα πάθη της.

Ποιός είναι

Ο Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος γεννήθηκε το 1941 στη Χαλκίδα, όπου και τελείωσε τα εγκύκλια μαθήματα, γιος φιλολόγου και αδερφός του μελετητή .Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χρωστάει τα πτυχία Φιλολογίας και Ιστορίας-Αρχαιολογίας, και μετά τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό τον εκεί διορισμό του ως βοηθού της έδρας Βυζαντινής Αρχαιολογίας στον αείμνηστο Καθηγητή Δημήτριο Πάλλα (16/2/1967-1973).

Στη συνέχεια εξελέγη πρώτος στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, υπηρέτησε επί 20 έτη ως Επιμελητής και Έφορος Αρχαιοτήτων στην Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα με ευθύνη για όλη τη Βορειοδυτική Ελλάδα, Κέρκυρα και Λευκάδα, κατόπιν στην Εφορεία Κυκλάδων και τέλος στη Διεύθυνση Αρχείου Μνημείων της Κεντρικής Υπηρεσίας. Μετεκπαιδεύτηκε επί τετραετία στη Βιέννη — με υποτροφία του Ιδρύματος Herder κατόπιν προτάσεως του αείμνηστου Καθηγητή και Ακαδημαϊκού Αναστασίου Ορλάνδου— και στο Μόναχο στην Ιστορία Τέχνης, Βυζαντινολογία και Κλασική Αρχαιολογία και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Από το 1993 έως το 2008 εξελέγη παμψηφεί και εδίδαξε ως αναπληρωτής και τακτικός καθηγητής τη Βυζαντινή και Μεταβυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο Κύπρου, εξελέγη δε Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής (2002), παραιτηθείς σύντομα λόγω διαφωνίας του για την καταπάτηση της ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Είναι μέλος πολλών ελληνικών, κυπριακών και ξένων επιστημονικών εταιρειών και έχει λάβει μέρος με ανακοινώσεις σε πολλά διεθνή και τοπικά συνέδρια.

Η εργογραφία του, που αριθμεί 7 βιβλία και κοντά στις 200 μελέτες σε ελληνικά, κυπριακά και ξένα περιοδικά, λεξικά πρακτικά συνεδρίων και χαριστήριους τόμους, περιστρέφεται, πέρα από άλλους τομείς, στην Εύβοια και την ιδιαίτερη πατρίδα του Χαλκίδα, την Ήπειρο, Αιτωλοακαρνανία, Ιόνια Νησιά (η μεταβυζαντινή τους τέχνη και η συνάντηση ή και σύγκρουση με τη δυτική τέχνη αποτέλεσε αντικείμενο της διατριβής του), τέλος την Κύπρο. Επίσης κατέγινε κατεξοχήν με θέματα εικονογραφίας, αλλά και με βιβλιογραφικές συναγωγές. Απασχολήθηκε επίσης με τον Θεοτοκόπουλο, την Επτανησιακή Σχολή του Παναγιώτη Δοξαρά, τους Νεοέλληνες Ναζαρηνούς της Σχολής του Μονάχου, τον Παπαδιαμάντη, τον Κόντογλου, τον Τσαρούχη, τον Πεντζίκη, τη σύγχρονη τέχνη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον δάσκαλό του Δημήτριο Πάλλα, τον συμπατριώτη του και ομότεχνο, πολύκλαυστο φίλο Δημήτριο Κωνστάντιο, πρόσφατα με τον Χαλκιδαίο Σκαλκώτα και τον Ευβοέα Τάσο Ζάππα, κ.ά. Μετά τη συνταξιοδότησή του ασχολείται, εκτός άλλων, με το Corpus των τοιχογραφημένων βυζαντινών ναών της Εύβοιας και την ιστορία της μεταβυζαντινής τέχνης της Κύπρου.